Spaniel kontynentalny papillon – charakter, wymagania i potrzeby rasy
Spis treści
Historia i pochodzenie spaniela kontynentanego miniaturowego – luksusowy pies do towarzystwa
Spaniel kontynentalny miniaturowy to niewielki pies ozdobny, znany w Europie już od bardzo dawna. Najczęściej można było go spotkać na dworach królewskich u boków dostojnych dam z najwyższych sfer. Miłośnikami rasy byli między innymi Henryk IV, Maria Stuart, Maria Antonina, czy Ludwik XIII. Pierwsze pisemne wzmianki pochodzą z XVI wieku. Z kolei najstarszy znany wizerunek tych psów znajduje się w kościele w Asyżu, na fresku autorstwa malarza Ambrogio Giotto, który żył na przełomie XIII i XIV wieku. Psy te były również inspiracją dla Rubensa, Van Dyke, Tycjana czy Rembrandta co świadczy o ich ówczesnej popularności. Jego zadaniem od wieków było jedynie towarzyszenie i dostarczanie rozrywki wyższym sferom. Spaniel kontynentalny powstał najprawdopodobniej w wyniku miniaturyzacji spanieli myśliwskich. Korzeni tej rasy należy doszukiwać się w Belgii i Francji, a nie jak przed wiele lat uważano w Hiszpanii. Co prawda w Hiszpanii psy te były bardzo popularne i cenione, jednak zostały tam przywiezione. Dramatyczny los spotkał te psy podczas Rewolucji Francuskiej, kiedy uznano je za synonim bogactwa, przez co masowo były odbierane właścicielom, a nawet zabijane. To wydarzenie znacznie ograniczyło liczebność spaniela kontynentalnego miniaturowego doprowadzając prawie do jego wyginięcia. Jako ciekawostkę można przytoczyć fakt, że ukochany pies Marii Antoniny podążał za nią w drodze na szafot. Spaniel kontynentalny miniaturowy ma dwie odmiany, uznane oficjalnie przez FCI jako dwie oddzielne rasy. Jedynym elementem rozróżniającym obie odmiany jest sposób noszenia uszu. W języku potocznym używa się jedynie nazw odmian, skracając przy tym pełną nazwę.
– Papillon (motyl) – u tej odmiany uszy są sterczące, wysoko osadzone, owłosione i szeroko rozstawione na bok, przez co przypominają skrzydła motyla. Białka strzałka na głowie stanowi niejako tułów motyla.
– Phalene (ćma) – u psów tej odmiany uszy są wysoko osadzone, równie obficie owłosione lecz bezwładnie zwisające i przypominają nieco uszy śpiącej ćmy.
Początkowo psy te posiadały jedynie zwisające uszy. Dopiero pod koniec XIX wieku pojawiła się odmiana ze sterczącymi uszami, która powstała wskutek połączenia Phalene z Chichuachuą i Szpicem miniaturowym. Istnieją jednak głosy twierdzące, że przodkiem tej rasy był spaniel karłowaty przywiezionym do Hiszpanii z Chin. Wzorzec Papillona został zatwierdzony w 1934 roku, zaś Phalene w 1937 roku. W Polsce rasa ta pojawiła się w latach 90-tych XX wieku. Nazwa papillon pochodzi najprawdopodobniej od francuskiego słowa, które w dokładnym tłumaczeniu oznacza właśnie motyla. Według podziału dokonanego przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI) Spaniel kontynentalny miniaturowy papillon należy do grupy IX – psy ozdobne i do towarzystwa, sekcji 9 – ozdobne spaniele kontynentalne.
Wygląd papillona – urokliwie delikatny
Papillon jak i Phalene to niewielkie psy, o eleganckiej i pełnej wdzięku urodzie. Papillon posiada harmonijną i delikatną budową. Głowa jest proporcjonalna do wielkości całego psa. Osadzona jest na średniej długości, nieco łukowatej szyi. Oczy szeroko otwarte, w kształcie migdałków i dość duże. Charakteryzują się ciemną i wyrazistą barwy i przyjaznym spojrzeniem. Uszy delikatne, osadzone dość daleko. U papillona uszy są osadzone wysoko, a małżowina uszna szeroko rozwarta i otwarta na bok. Nos mały, okrągły w kolorze czerni. Język powinien być schowany – stale widoczny jest poważną wadą. Tułów jest nieco dłuższy niż wysokość psa w kłębie. Grzbiet prosty z silnymi lędźwiami. Kończyny o delikatnym kośćcu proporcjonalne do całego psa. Łapy dość długie, zwane zajęczymi. Między palcami bardzo bogate owłosienie. Pazurki preferowane czarne, jaśniejsze zaś u psów o białej lub brązowej szacie. Ogon osadzony dość wysoko, długi i bujnie owłosiony, gdzie owłosienie tworzy charakterystyczne dla tej rasy pióro. W ruchu ogon powinien być uniesiony wzdłuż linii grzbietu i zwinięty, nie zakręcony. Papillon nie posiada podszerstka. Włos okrywowy jest lśniący i bujny, nieco twardy w dotyku i falisty, jednak nie lokowaty. Sierść ułożona na płasko. Na głowie, kufie i przedniej stronie nóg włos jest krótki. Na tylnej części nóg występuje obfite owłosienie. Na ogonie tworzy się pióropusz. Włos u niektórych osobników osiąga długość 7,5 centymetra, a frędzle na ogonie nawet 15 centymetrów. Dopuszczalne są wszelkie maści na białym tle. Na tułowiu i nogach biel powinna dominować. Na głowie preferowana jest biała strzałka ale biel dominująca na głowie stanowi wadę. Powieki, wargi i nos muszą być pigmentowane. Papillon osiąga w kłębie około 28 centymetrów wysokości. Istnieją dwie kategorie masy ciała tych psów:
1. mniej niż 2,5 kilograma dla psów i suk
2. od 2,5 do 4,5 kilograma dla psów i od 2,5 do 5 kilogramów dla suk.
Minimalna prawidłowa waga do 1,5 kilograma.
Spaniel kontynentalny miniaturowy papillon porusza się w sposób lekki, swobodny i dumny, prezentując przy tym swoją elegancję.
Charakter spaniela kontynentalnego papillona – w małym ciele wielki duch
Spaniel kontynentalny miniaturowy papillon to pies niezwykle wesoły, o bardzo przyjaznym podejściu do życia. Od początku istnienia rasy przyzwyczajony był do obecności człowieka, a jego zadanie sprowadzało się do towarzyszenia i zabawiania ludzi. Pozostało tak do dzisiaj. Papillon to bardzo uczuciowa rasa, która niezwykle mocno przywiązuje się do swoich najbliższych. Domaga się uwagi i pieszczot, nie odstępując swoich właścicieli na krok. Przez tak mocne przywiązanie źle znosi nieobecność swojego właściciela i samotność. Jeśli ma przebywać sam w domu przez niezbyt długi czas, to powinien być od małego przyzwyczajany. Papillon jest zawsze gotowy do zabawy i działania – wystarczy jeden sygnał od opiekuna. Pomimo swojej wielkości spaniel kontynentalny papillon nie jest rasą szczekliwą. Nie jest najlepszym z możliwych stróży ale głośno powiadomi właściciela o potencjalnym zagrożeniu. Wobec nowo poznanych osób papillon zachowuje dystans, jednak jeśli zauważy, że osoba taka nie zagraża jego najbliższym to szybko ją zaakceptuje, domagając się zabaw i pieszczot. Pomimo swojego kruchego wyglądu to wielki pies zamknięty w niedużym ciałku. Pełen energii, kocha wszelkie aktywności i nigdy nie odmówi dalszej zabawy. Sprawia to, że papillona nie można traktować jak typowego kanapowca, tym bardziej, że psy tej rasy swoją żywiołowość i radość z życia zachowują aż do starości. Spaniel kontynentalny miniaturowy papillon to pies rodzinny, który w stosunku do dzieci jest łagodny i tolerancyjny. Należy oczywiście pamiętać, że pies to nie zabawka, nawet tak niewielki jak papillon. Dzieci powinny być nauczone prawidłowego obchodzenia się z czworonogiem, aby nie wyrządzić mu krzywdy i nie przekroczyć granicy jego cierpliwości. Zawsze dobrze jest mieć oko na zabawy psa z najmniejszymi pociechami. Zarówno żeby uważać na psa, jak i dzieci, ponieważ przez żywiołowy temperament papillona może on najmniejszym pocieszą wyrządzić niechcianą krzywdę. W stosunku do innych zwierząt papillon jest przyjaźnie nastawiony i chętny do wspólnych zabaw. Dogada się zarówno z innymi psami, jak i kotami. Aby mieć pewność, że stworzy z kotem zgrany duet warto socjalizować je ze sobą od małego. Trzeba pamiętać także, aby żadnego ze zwierzaków nie faworyzować, ponieważ spaniel kontynentalny papillon może stać się zazdrosny o swojego właściciela, co może na dłuższą metę być bardzo uciążliwe. Nie można zapomnieć, że w ich żyłach płynie krew spanieli, które były psami myśliwskimi, dlatego w dużej mierze wiele zależy od właściciela i jego prawidłowego wychowania.
Wychowanie i szkolenie papillona – ważne i potrzebne
Spaniel kontynentalny miniaturowy papillon jest inteligentny i szybko pojmuje, czego od niego wymaga właściciel. Rasa ta chętnie sprawia przyjemność swojemu opiekunowi i z radością podejmuje się nowych zadań. Niewielkie rozmiary czworonoga nie oznaczają, że można odpuścić szkolenie tego uroczego psiaka. Wręcz przeciwnie – warto uczyć je posłuszeństwa, ponieważ bardzo ułatwia ono wspólne życie. Wychowanie powinno opierać się tylko na pozytywnych metodach. Papillon to dość wrażliwy pies a pozytywne metody szkoleniowe wzmacniają w psie przyjemne wspomnienia z danym poleceniem czy czynnością. Spaniel kontynentalny miniaturowy papillon jest świadomy swojego uroku, co często próbuje wykorzystać na swoją korzyść. Nie można ulegać jego słodkim oczom, ponieważ doskonale zrozumie nadane mu przywileje i chętnie będzie je egzekwować. A raz nadane będą trudne do zabrania, a ponadto czworonóg może poczuć się wówczas niesprawiedliwie potraktowany. Ważne, aby przed pojawieniem się nowego członka rodziny w domu ustalić jakie zasady w nim będą obowiązywać, a następnie skrupulatnie ich przestrzegać. Przy szkoleniu ważne jest budowanie w psie poczucia własnej wartości poprzez nagradzanie go za dobrze wykonane polecenie. Najlepiej sprawdzą się do tego celu ulubione smaczki, ukochana zabawa czy zabawa z właścicielem, który jest dla papillona całym światem. Warto poznawać swojego pupila i starać się go zrozumieć, aby wiedzieć za co najchętniej będzie pracować czworonożny przyjaciel. Zrozumienie psa to także budowanie z nim trwałej więzi opartej na wzajemnym zaufaniu i szacunku. Nie wolno wobec psa stosować przemocy psychicznej, jak i fizycznej. Krzyk i forma przymusu nie przybliżą sukcesu wychowawczego, a jedynie sprawią, że pies może stracić zaufanie do właściciela, które potem ciężko będzie odbudować. Dużym błędem wychowawczym jest branie na ręce papillona przy kontaktach z innymi psami. Zabieranie go na ręce gdy zbliża się do niego większy pies powoduje u papillona brak pewności siebie, a to z kolei powoduje wiele niekorzystnych zmian w psychice i zachowaniu pupila. Papillon nie jest rasą szczekliwą, jednak jeśli pupil będzie wykazywał tendencje do nadmiernego szczekania to właściciel powinien je odpowiednio temperować. W innym wypadku pupil uzna szczekanie za dodatkową rozrywkę, a wtedy może stać się uciążliwy dla otoczenia i najbliższych sąsiadów.
Ruch – mylne pierwsze wrażenie
To niewielki ciałem, ale ogromny duchem prawdziwy wulkan energii. Rasa ta uwielbia długie spacery i zabawy. Papillon to niepozorny, ale doskonały towarzysz porannego joggingu. Pies ten odnajdzie się w takich psich sportach jak agility czy flyball. Jako, że płyną w nim geny psów myśliwskich nie odmówi sobie również aportowania i węszenia złapanego tropu. Poza długimi spacerami konieczne są również różnorakie zabawy, także te które ćwiczą umysł psa. Nie wolno tej rasy traktować ściśle w kategorii kanapowców, ponieważ jest to dla nich krzywdzące.
Socjalizacja – jak kształcić zachowania papillona
Każdy pies powinien mieć zapewnioną odpowiednio przeprowadzoną socjalizację, dzięki której będzie miał prawidłowo ukształtowane zachowania w przyszłości. Od małego powinien poznawać nowe miejsca, inne zwierzęta, ludzi czy odgłosy, dzięki czemu nie będzie odczuwał dyskomfortu, jeśli w przyszłości będzie musiał zmierzyć się z czymś nowym. Prawidłowa socjalizacja buduje też w psie pewność siebie. Bez niej pupil może wyrosnąć na psa zalęknionego i nerwowego. Wielu z właścicieli małych psów nie decyduje się na psie przedszkole uważając, że ich pupile nie potrzebują wychowania. To duży błąd. W psim przedszkolu psiak nie tylko uczy się podstawowych komend, które ułatwiają wspólne codziennie życie, ale także zachodzi proces socjalizacji i oswajania się z innymi psami czy odgłosami.
Zdrowie spaniela kontynentalnego papillona – mały zuch
Spaniel kontynentalny papillon zaliczany jest do ras długowiecznych i cieszy się dobrym zdrowiem. Rasa ta średnio dożywa 14-16 lat, co jest naprawde bardzo dobrym wynikiem. Papillon nie jest narażony na charakterystyczne dla tej rasy choroby dziedziczne. Zdarzają się choroby oczu, w tym głównie postępujący zanik siatkówki (PRA). Chorobę tę można rozpoznać dopiero w wieku 4-5 lat, ponieważ rozwija się powoli i długo. Innym schorzeniem oczu może być zaćma. U młodszych przedstawicieli tych psów może wystąpić hipoglikemia, czyli niski poziom cukru we krwi. Objawia się to widocznym osłabieniem organizmu i charakterystycznym zataczaniem się pupila. Problemem może okazać się wypadanie rzepki kolanowej co sporadycznie się zdarza u papillona i innych małych ras psów. Podobnie jak wszystkie inne zwierzęta, papillon nie powinien przebywać na słońcu w upalne dni, ponieważ może doprowadzić to do niebezpiecznego i zagrażającego życiu udaru. Podczas gorących dni dni na spacery warto wybierać pory, gdzie słońce nie stanowi zagrożenia – wczesny poranek lub późne popołudnie. Świeża woda w misce to poza zacienionym miejscem do odpoczynku podstawowa rzecz, którą należy psu zapewnić. Zimą można zdecydować się na zakup specjalnego ubranka dla psów, które będzie stanowić dla dodatkową ochronę przed chłodem, ale nie jest to jednak koniecznością – rasa jest bardziej wytrzymała niż mogłoby się wydawać. Oczywiście nie powinno się przesadzać z ilością czasu spędzonego na dworze podczas mroźnych dni. Papillon do wytrzymały pies, jednak aby zachować go w jak najlepszym zdrowiu niezbędne będą regularne profilaktyczne wizyty u weterynarza.
Żywienie – co powinien jeść papillon
Spaniel kontynentalny papillon to rasa ciesząca się dobrym zdrowiem. Aby jak najdłużej utrzymać dobre samopoczucie i kondycję pupila niezbędne jest prawidłowe żywienie. Niewielkie rozmiary tego psa powodują, że spożywane przez niego porcje są nieduże. Kluczowe jest aby pokarm dostarczał mu wszystkich niezbędnych składników do prawidłowego wzrostu. Papillonowi można podawać gotowe karmy mokre i suche przeznaczone dla ras małych i miniaturowych. Wielkość chrupek nie utrudnia jedzenia, a zawarte w nich składniki są skomponowane tak, aby dostarczyć najważniejszych składników. Gotowe karmy powinny charakteryzować się dużą zawartością wysokiej jakości mięsa. Nie powinno w nich zabraknąć także warzyw i owoców. Karma nie powinna natomiast posiadać zbędnych zapychaczy i sztucznych dodatków. Oprócz gotowych karm właściciel ma do wyboru samodzielnie przygotowywane posiłki w domu czy dietę BARF. Każdą dietę warto skonsultować z weterynarzem lub psim dietetykiem. Pozwoli to dobrać takie pożywienie, które będzie odpowiadać zarówno właścicielowi, jak i pupilowi, a co ważne będzie pozbawione ewentualnych niedoborów. Samodzielnie przygotowywane posiłki w domu i dieta BARF powinna być wzbogacana preparatami wapniowo-witaminowymi. Jednak każdy suplement również warto skonsultować z weterynarzem. Nienasycone kwasy tłuszczowe omega -3 i -6 korzystnie wpłyną na wygląd i stan sierści czworonoga. Niezmiernie ważne jest zapewnienie psu miski ze świeżą wodą pitną, która powinna być wymieniana minimum raz dziennie. Rasa ta nie ma predyspozycji do tycia, jednak należy pamiętać, aby podawać ilość pożywienia odpowiednią do wagi pupila, jego wieku, aktywności fizycznej czy ewentualnych schorzeń. Pamiętajmy też, że smaczki i przekąski również wliczają się w dzienne zapotrzebowanie kaloryczne czworonoga.
Przeczytaj również: Cavalier king charles spaniel – charakter, pielęgnacja, żywienie
Pielęgnacja papillona – klucz do lśniącego włosa
Niewątpliwie jedną z najbardziej charakterystycznych cech dla papillona jest jego jedwabista szata i uszy w kształcie motyla. Zadaniem właściciela jest utrzymanie jej w jak najlepszym stanie. Najważniejszym zabiegiem pielęgnacyjnym jest regularne szczotkowanie. Czynność ta powinna być wykonywana 1-2 razy w tygodniu. Do tego celu najlepiej sprawdzi się gęsta metalowa szczotka i grzebień. Spaniel kontynentalny papillon przechodzi intensywnie linienie raz do roku. Wtedy sierść należy czesać codziennie, aby pozbyć się jak największej ilości martwego włosa. Przed czesaniem należy dokładnie sprawdzić sierść czworonoga, a ewentualne kołtuny delikatnie rozplątać przy pomocy palców. Szczotkować należy zawsze z włosem, ponieważ szczotkowanie pod włos niszczy strukturę włosa, doprowadzając do jego wypadania i łamania się. Papillona kąpie się w miarę potrzeby, wtedy kiedy jest brudny, jednak nie wolno robić tego za rzadko – zazwyczaj raz w miesiącu. Kąpiel pozwala na pozbycie się zanieczyszczeń i sprzyja odbudowie sierści. Najlepiej do tego celu używać szamponów przeznaczonych dla ras długowłosych, bogatych w składniki sprawiające, że włos czworonoga będzie lśniący i w dobrej kondycji. Po kąpieli warto stosować odżywkę, która wzmocni efekt działania szamponu.
Psy ras małych i miniaturowych mają problem z odkładaniem się kamienia nazębnego, który może doprowadzić do wielu poważniejszych chorób. Pasty i szczoteczki dla psów, preparaty dodawane do jedzenia czy picia, specjalne gryzaki dentystyczne pomogą pozbyć się nawracającego problemu. Nie wolno zaniedbać higieny jamy ustnej. Innymi zabiegami jakich wymaga spaniel kontynentalny papillon jest dbanie o higienę oczu i uszu, a także długość pazurków. Pazurki należy przycinać regularnie za pomocą obcinaczki, uważając, aby nie uszkodzić rdzenia. Oczy i uszy w razie zabrudzenia przemywać należy specjalnym preparatem lub zwilżonym wacikiem. Jeśli od szczeniaka pupil będzie przyzwyczajany do zabiegów pielęgnacyjnych, to jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że w przyszłości nie będą one stanowić dla niego dyskomfortu. Sukces zabiegów pielęgnacyjnych tkwi w szczegółach. Smaczki, nagrody, przyjazna atmosfera, a także spokój i opanowanie właściciela to droga do sukcesu.
Niezbędne akcesoria dla spaniela kontynentalnego
Bezpieczeństwo czworonożnego przyjaciela to podstawa. Spaniela kontynentalnego papillona wyprowadzamy się w niezbyt szerokiej obroży i lekkiej smyczy. Zamiast obroży można wybrać szelki typu guard, jednak te można stosować dopiero po zakończeniu okresu wzrostu przez czworonoga. Oprócz miejsca na kanapie – oczywiście obok swojego właściciela – papillonowi przyda również jego własne miejsce do odpoczynku. Posłanie powinno być dobrane pod wielkość psa i być dla niego komfortowe. Także miski na karmę i wodę powinny być odpowiedniej wielkości. Warto wybierać ceramiczne, dzięki czemu minimalizuje się ryzyko powstania alergii kontaktowych. Spaniel kontynentalny papillon to prawdziwy wulkan energii, który nie pogardzi żadną zabawką. Zabawki muszą być dopasowane do wielkości pupila, aby nie doszło do ewentualnego ich połknięcia oraz żeby były były dla niego jak najbardziej atrakcyjne. Nieduże rozmiary psów tej tej rasy sprawiają, że można je bez problemu zabrać ze sobą w podróż. Sprawdzi się do tego torba transportowa lub klatka. Całości niezbędnej wyprawki dopełniają niezbędne akcesoria groomerskie.
Hodowla – gdzie szukać wymarzonego papillona?
W Polsce spaniel kontynentalny papillon nie zajmuje czołowych miejsc w rankingach popularności psów, jednak z roku na rok zyskuje coraz większe grono swoich wielbicieli. Na terenie naszego kraju działa kilka hodowli tych uroczych maluchów. Decyzja o kupnie psa nie powinna być podejmowana pod wpływem emocji – pies to duża odpowiedzialność, która pojawia się już znacznie wcześniej niż moment przybycia szczeniaka do domu. Pierwszą bardzo poważną decyzją nowego właściciela jest wybór odpowiedniej hodowli. Przede wszystkim przy wyborze hodowli należy kierować się tym, czy należy ona do ZKwP (Związek Kynologiczny w Polsce). Jest to jedyna organizacja, która działa pod patronatem FCI (Międzynarodowej Federacji Kynologicznej), będącej najważniejszą organizacją kynologiczną. Kupując szczeniaka z takiej hodowli masz pewność co do rasowości twojego wymarzonego psiaka. Rodowody wydawane przez inne związki czy stowarzyszenia nie mają mocy prawnej. Szczeniaki pochodzące z hodowli zrzeszonych w ZKwP są droższe niż te pochodzące z innych źródeł, jednak kupując malucha z hodowli podlegającej pod ZKwP właściciel dostaje pewność co czystości genów, zdrowia, a także wczesnej socjalizacji psiaków. Takie hodowle przechodzą liczne kontrole z odgórnie przyjętych zasad. Cena za szczeniaka spaniela kontynentalnego papillona wynosi około 4000 zł. Na cenę składa się wiele czynników, jak wiek i płeć szczeniaka, pochodzenie, czy utytułowanie rodziców. Pomimo dość wysokiej ceny absolutnie nie warto decydować się na super atrakcyjne ceny pochodzące najczęściej z pseudohodowli.
Przed podpisaniem umowy najlepiej wybrać się osobiście do wybranej przez siebie hodowli. Podczas takiej wizyty można poznać warunki, w jakich żyją zwierzęta oraz zapoznać się z hodowcą i jego psami. Często zdarza się też, że będzie można zobaczyć swojego przyszłego szczeniaka, choć najprawdopodobniej na odległość z uwagi na nie nabytą jeszcze odporność malucha. Wizyta w hodowli to okazja na zapoznanie się z wynikami przeprowadzonych badań, a także książeczek zdrowia. Warto pytać o wszelkie interesujące aspekty a także odpowiadać na pytania hodowcy – każdemu dobremu hodowcy zależy na szczęśliwym domu dla swoich szczeniaków. Pamiętać trzeba, że szczeniak powinien opuścić hodowlę dopiero po ukończeniu 8 tygodnia życia. Powinien być zaczipowany i posiadać metrykę, potwierdzającą przynależność do rasy wydaną przez ZKwP i FCI.
Dla kogo papillon będzie odpowiednim towarzyszem?
Papillon jest wszechstronnym psem, który dostosowuje się do różnych warunków. Może mieszkać zarówno w domu z ogrodem, jak i w mieszkaniu w bloku. Doskonale odnajdzie się przy boku osoby samotnej czy starszej, której wniesie mnóstwo radości życia, a także rodzin z dziećmi. Papillon to dobry wybór dla osób początkujących o ile te poświęcą mu wystarczającą ilość uwagi. Z pewnością nie jest to rasa dla osób zapracowanych, spędzających długie godziny poza domem. Ten niewielki ciałem, ale wielki duchem psiak z pewnością wniesie do twojego życia dużo pozytywnej energii i miłości, a odwzajemniając jego uczucie zyskasz cudownego towarzysza na długie lata.