Szpic miniaturowy – przydatne informacje na temat tej rasy psów
Spis treści
Pochodzenie szpica miniaturowego i historia najstarszej rasy w Europie Środkowej
Szpice posiadają długą historię – Szpic niemiecki wywodzi się najprawdopodobniej od psa torfowego (canis familiaris palustris) żyjącego jeszcze w epoce kamiennej. Niewątpliwie jest to najstarsza rasa psów żyjąca w Europie Środkowej. Szpic niemiecki występuje w odmianie średniej i małej. Wyróżnia się także Szpice wilcze. Z kolei spic miniaturowy (pomeranian) to najmniejsza odmiana szpica niemieckiego. Regionami w których Szpice osiągały największą popularność były Pomorze, Meklemburgia, Saksonia czy Holandia, gdzie hodowano odmienne, różniące się od siebie wielkością, jak i umaszczeniem psy. Na terenach Pomorza oraz w Meklemburgii uznaniem cieszyły się psy średniej wielkości – i to właśnie one jako pierwsze pojawiły się na ziemiach angielskich wraz z dworem księżniczki meklemburskiej, która poślubiła późniejszego króla Jerzego III.
Hodowcy angielscy postanowili zmienić nieco wygląd psa – zmniejszyć jego wielkość i zwiększyć objętość sierści. Na efekty ich działalności nie trzeba było długo czekać. Powstały śliczne, niezwykle puszyste i miniaturowe pieski o wadze raptem 2 kilogramów. Od łacińskiej nazwy miejsca skąd pochodziły – Pomorza (historycznej krainy na terenie Polski i Niemiec) nadano im oddzielną nazwę – Pomeranian. Angielski Kennel Club uznał tą rasę w 1870 roku, a rok później wystawiano pomeraniany po raz pierwszy na wystawie kynologicznej a w 1898 roku Pomeranian Club of England opracował wzorzec rasy. Poza Wyspami Brytyjskimi te urocze psy cieszyły się dużą popularnością także w Niemczech. Prężnie rozwijająca się tam rasa doczekała się powstania Związku Szpiców Niemieckich, który obejmuje szpice różnej wielkości. Na przełomie lat XIX i XX opracowano europejski wzorzec rasy, który został później zatwierdzony przez Międzynarodową Organizację Kynologiczną (FCI). Uznano, że szpice różnią się wyłącznie wzrostem, a budowę anatomiczną posiadają identyczną, dlatego wszystkie bez wyjątku powinny posiadać identyczny wzorzec rasy. Problem pojawił się w przypadku szpica miniaturowego, ponieważ wielu hodowców uważało, że powinien on stanowić odrębną rasę (początkowo traktowano miniaturową odmianę jako Szpica niemieckiego małego lub miniaturowego – zależnie od jego wagi). Po licznych kontrowersjach FCI oficjalnie uznała nazwę Pomeranian. Odmiana angielska różni się wyglądem od swoich krewnych z Niemiec. Angielskie Szpice są bardziej efektowne przez niecodziennie owłosienie. Pomeraniany są zdecydowanie najbardziej popularne ze wszystkich Szpiców niemieckich.
Według podziału ras psów przez ustalonego przez Międzynarodową Organizację Kynologiczną szpice należą do grupy V – szpice i psy w typie pierwotnym, sekcji 4 – szpice europejskie.
Charakter Pomeraniana – bezgraniczna miłość
Szpic miniaturowy jest wesołym, niezwykle sympatycznym i żywym psem. Często mówi się o nim jak o psie jednego właściciela. I tak w istocie rzeczy jest. W ogromnym stopniu przywiązują się do swojego właściciela okazując mu swoją wierność i oddanie. Pozostałych domowników również będzie darzył wielkim uczuciem, ale tylko za jedną osobą będzie podążać krok w krok. Pomeranian jest psem rodzinnym, który najlepiej czuje się w otoczeniu swoich najbliższych. Źle znosi samotność, a nieobecności właściciela mogą odbić się niekorzystnie na jego wrażliwej psychice – potrzebuje stałego poczucie bezpieczeństwa. Jego niewielkie rozmiary mogą być mylące – to pies aktywny, kochający ruch i wszelkiego rodzaju zabawy. Nie lubi długiej bezczynności. Większość czasu nasz malutki przyjaciel będzie próbował wciągnąć do zabawy swoich opiekunów, ale co ważne umie bawić się też sam. Lubi być w centrum zainteresowania, a pozostawiony sam sobie lub odtrącony będzie głośno i wyraźnie domagał się zainteresowania. Szpic miniaturowy od wieków hodowany był jako pies towarzyszący ludziom i tak pozostało do dzisiaj. Całkowicie pozbawiony jest instynktu myśliwskiego. Nie nadaje się również na psa stróżującego ze względu na swoje nieduże rozmiary, jednak gdy w otoczeniu pojawi się ktoś obcy lub pies poczuje niepokój to głośno zaalarmuje swoich domowników. Pomeranian jest nieufny wobec obcych i niechętnie nawiązuje nowe kontakty.
Ten uroczy psiak często nie zdaje sobie sprawy ze swoich niedużych rozmiarów, co w połączeniu z drzemiącą w nim ogromną pewnością sprawia, że bez wahania potrafi postawić się dużo większemu od siebie psu. Należy zwłaszcza zwracać na to uwagę podczas spacerów, bo może to doprowadzić do niebezpiecznych dla niego sytuacji. Pomeranian dobrze czuje się w otoczeniu innych zwierząt. Na ogół podchodzi do nich z przyjacielskim stosunkiem. Bez problemu może wychowywać się w domu z kotami czy innymi psami. Jeśli chodzi o dużo większe czworonogi warto przemyśleć tą kwestię z uwagi na jego bezpieczeństwo. Dla rodzin z małymi dziećmi niestety Szpic miniaturowy nie będzie dobrym rozwiązaniem. Jeśli chcemy, aby Pomeranian był przyjacielem dzieci muszą one być na tyle duże, aby zrozumiały z jaką ostrożnością należy podchodzić do małego psa i jak się z nim obchodzić. Każde niedelikatne traktowanie naszego pupila może skończyć poważnymi kontuzjami, a nawet złamaniem kości.
Wygląd szpica miniaturowego – niewielka kulka futra
Szpic miniaturowy Pomeranian jest psem o niecodziennym i przykuwającym uwagę wyglądzie. Jest to mały pies o proporcjonalnej budowie działa i sylwetką wpisującą się w kwadrat. Jego waga nie przekracza 3 kilogramów, a wzrost dochodzi do 20-22 cm. Długość tułowia i wysokość w kłębie powinny być takie same, według proporcji 1:1. Lisia głowa jest średniej wielkości, klinowata, noszona wysoko. Oczy są ciemne, nieduże, nieco skośne o bystrym i ciekawym świata wyrazie. Powieki są czarne, a u szpiców brązowych – ciemnobrązowe. Uszy pomeraniana są małe, stojące, trójkątne, wysoko i blisko siebie osadzone. Kończyny przednie niewielkie i proste. Kończyny tylne mocno umięśnione, proste i umiarkowania kątowe. Ogon dość wysoko osadzony, silnie skręcony, zawinięty na grzbiet. Główną cechą rozpoznawczą szpica miniaturowego jest jego niezwykle pokaźny włos. Pomeranian posiada bardzo obfitą, dwuwarstwową szatę. Gęsty, solidny i wełnisty podszerstek dodaje dodatkowej objętości oraz prosty, twardy i długi włos okrywowy. Na głowie, łapach, uszach włos jest krótki, natomiast na pozostałych częściach ciała, głównie wokół szyi wytwarza obfitą kaskadę. Na ogonie tworzy się tak zwany pióropusz. Umaszczenie białe, czarne, pomarańczowe brązowe, szare cieniowane (wilczaste), a także inne. Inne umaszczenie, które dopuszcza się jedynie u szpiców miniaturowych to kremowe, śniade, czarne podpalane i łaciate z przewagą bieli. Pomeranian porusza się w sposób niezwykle płynny, dostojny i sprężysty.
Wychowanie i szkolenie Pomeraniana
Szpic miniaturowy pomeranian od wieków nie miał innego zajęcia niż towarzyszenie człowiekowi. Nie wymagano od niego szczególnych zadań. Hodowany był tylko i wyłącznie jako pies mający spędzać czas przy boku człowieka. To jak i jego niewielki wzrost nie oznacza, że nie powinno się tego psa szkolić. Pomeranian wymaga wczesnego i konsekwentnego wychowania. Jest to pies inteligentny, czujny i spostrzegawczy, dlatego zauważy każdą słabość swojego opiekuna. Niekonsekwencje właściciela będzie próbować wykorzystać dla własnych celów. Szpic miniaturowy chętnie się uczy i idzie mu to dość szybko. Szkolenie powinno odbywać się jedynie na zasadzie nagród i pochwał, co będzie stanowiło odpowiednią motywację dla psa. Pies ten jest wrażliwy, a źle potraktowany lub skarcony może zamknąć się w sobie. Nie wolno pod żadnym pozorem stosować wobec psa agresji fizycznej, jak i słownej. Bywa nieco uparty, a jeśli uzna, że zajęcia są niezbyt atrakcyjne – odmówi współpracy. Szkolenie powinno być jak najbardziej urozmaicone, dzięki czemu pies nie będzie się nudził, a nowo rzuconym wyzwaniom będzie chciał jak najszybciej sprostać. W tym niewielkim ciałku drzemią ogromne ilości energii, dlatego warto naukę zacząć wprowadzać od szczeniaka. Od pierwszych dni w domu należy konsekwentnie prowadzić psa i wyhamować miłość do nadmiernego szczekania. Przy wychowaniu psa ważna jest wczesna socjalizacja. Za szczeniaka powinien poznawać nowe zwierzęta, inne psy, ludzi czy miejsca. Psiaki te posiadają ogromną pewność siebie w stosunku do większych siebie psów, dlatego dobrym rozwiązaniem jest psie przedszkole, gdzie od małego będą miały styczność z innymi czworonogami. Pomeranian jest bystry, dlatego szybko zauważy co mu się opłaca, a co nie. Szpic miniaturowy lubi być w centrum zainteresowania, a przy tym się popisywać. Szczególnie podatny jest na przyswajanie różnych rodzajów sztuczek – zaangażowany opiekun może ze swojego czworonogiego przyjaciela uczynić prawdziwego cyrkowca. Psy te sprawdzą się również w takich sportach jak agility czy rally-o, w których nasz towarzysz będzie mógł się popisać.
Zdrowie szpica – długowieczna miniaturka
Szpic miniaturowy Pomeranian pomimo swojego niewielkiego wzrostu jest psem cieszącym się na ogół dobrym zdrowie. Jest psem długowiecznym i średnio dożywa od 12 do 16 lat. Pomimo tego zdarzają się również schorzenia – najczęściej związane z jego wzrostem. Podobnie jak inne psy miniaturowe pomeraniany narażone są na schorzenia takie jak zwichnięcie rzepki czy występują inne kontuzje aparatu ruchu. Właściciel powinien szczególną uwagę zwrócić na to, aby pies nie zaskakiwał z wysokich mebli, wchodził na wysokie schody, a także na to by przypadkowo nie nadepnąć na plątającego się pod nogami czworonoga. Pies powinien mieć zapewnioną odpowiednią dawkę ruchu, która będzie rozwijać i wzmacniać mięśnie, zmniejszając ryzyko powstania kontuzji. Innymi chorobami, które mogą wystąpić u tej rasy to hipoglikemia – czyli niski stan cukru we krwi, czy niedoczynność tarczycy. Typową przypadłością dla małych psów jest zapadająca się tchawica, która pojawia się najczęściej po szóstym roku życia. Otyłość, słaba kondycja fizyczna czy niewłaściwe żywienie u psów może spowodować poważne problemy z sercem. Niezwykle rzadko spotykaną, ale uciążliwą przypadłością jest choroba Alopecia X, która powoduje utratę sierści na ciele z niewiadomego powodu. Na dzień dzisiejszy nie znane są fakty na temat jej dziedziczenia. Nie można jej również wykluczyć testami wykonywanymi w hodowli. Dotyka ona nie tylko pomeraniany, ale również malamuty, chow-chow i miniaturowe pudle. Choroba ta może pojawić się od pierwszego do szóstego roku życia. Pomeranian ze względu na gęsty i obfity podszerstek dobrze radzi sobie podczas zimowych temperatur. Podczas upałów należy psu zapewnić zacienione miejsce do odpoczynku i stały dostęp do wody, która będzie pomocna w ugaszeniu pragnienia. Na spacery lepiej wybierać się wcześnie rano lub późnym popołudniem, aby nie narażać psa na długotrwałe przebywanie na słońcu. Na zdrowie psa duży wpływ ma właściciel zapewniający mu odpowiedni styl życia, aktywność fizyczną i właściwe żywienie.
Żywienie Pomeraniana – niewielkie posiłki, dobrej jakości
Pożywienie powinno być dobrane indywidualnie pod każdego psa, uwzględniając przy tym jego wiek, wagę, aktywność fizyczną czy ewentualne schorzenia. Ze względu na niewielkie rozmiary żywienie Pomeraniana nie należy do kosztownych. Psy tej rasy na ogół mają dobry apetyt, ale zdarzają się również osobniki wyjątkowo wybredne.
Uparty charakter tej rasy może spowodować, niejadek za nic w świecie nie zje tego, co mu nie pasuje. Na co więc zwrócić uwagę przy wyborze żywienia? Po pierwsze posiłki muszą być dostosowane do wygórowanych czasem kubków smakowych pupila, a przede wszystkim powinny cechować się dużą zawartością mięsa. Niezależnie od tego czy zdecydujemy się na gotowe karmy – zarówno mokre, jak i suche, czy samodzielnie przygotowywanie posiłków – powinny one być jak najlepszej jakości. Wybierając gotowe karmy zwróć uwagę na jej skład. Mięso powinno znajdować się na samym szczycie listy składników. Nie powinny one zawierać w sobie dodatkowych wypełniaczy. Przy psach miniaturkach najlepiej wybrać karmy przeznaczone dla ras małych, gdzie chrupki będą dobrane do niedużych rozmiarów paszczy psa. Decydując się na samodzielne przygotowywanie posiłków dla swojego pupila masz dwie opcje – gotowanie lub dieta BARF (inaczej RAW). Jest to opcja najbardziej czasochłonna i wymaga sporej wiedzą na ten temat, którą możemy uzyskać po konsultacji z psim dietetykiem lub weterynarzem. Zadbają oni o to, aby w diecie naszego pupila nie zabrakło potrzebnych mu składników odżywczych. Posiłki przygotowywane w domu powinny być uzupełniane preparatami wapniowo-witaminowymi. Dobrym pomysłem jest również dodawanie nienasyconych kwasów tłuszczowych omega-3 i -6, które poprawiają stan i wygląd włosa. Dzienna porcja dorosłego psa powinna być podzielona na dwa mniejsze posiłki, a po jedzeniu zapewniony powinien mieć minimum godzinny odpoczynek. Oczywiście pies powinien mieć zapewniony stały dostęp do świeżej wody pitnej – wymienianej minimum raz dziennie.
Pielęgnacja – jakich zabiegów wymaga Pomeranian?
Szpic miniaturowy posiada gęstą i obfitą sierść, ale jest ona dość łatwa w pielęgnacji – pod warunkiem, że zabiegi wykonujemy regularnie. Tylko dzięki systematycznej pielęgnacji nasz piesek będzie wyglądał imponująco. Podstawowym elementem pielęgnacji tej rasy jest dokładne rozczesywanie podszerstka, który ma skłonności do zbijania się. Powinniśmy zaopatrzyć się w twardą włosianą szczotkę z długim nylonowym rozczesywaczem, szczotkę pudlówkę z gładko zakończonymi drucikami bez kapturków (np. Doggy Man) oraz gęsty grzebień do rozczesywania okolic za uszami i pod pachami. Można również zaopatrzyć się szczotkę typu Flex (z elastyczną główką), która bardzo dobrze podbija włos. Do poradzenia sobie z mającym tendencję do filcowania się podszerstkiem przydatne będzie zgrzebło z obrotowymi igłami oraz filcak. Najlepiej jednak nie dopuścić do filcowania się podszerstka, ponieważ usunięcie dużej ilości podszerstka może wpłynąć na wygląd włosa okrywowego. Ważne jest, aby psa nie czesać na sucho. Przy tej czynności trzeba korzystać z preparatów ułatwiających czesanie. Mają one właściwości antystatyczne, dzięki czemu włos się nie elektryzuje. Przy psach tej rasy należy wybrać preparat bez zawartości olejków zmiękczających włos. Czynność tę należy wykonywać 2-3 razy w tygodniu. Pomeranian intensywnie linieje dwa razy do roku, ale za to bardzo gwałtownie. Szczotkowanie w celu usunięciu martwego włosa powinno się wówczas odbywać codziennie, ponieważ pies traci wtedy prawie cały podszerstek. Psa kąpiemy przeważnie wtedy, kiedy zachodzi taka potrzeba – zazwyczaj raz na 2-3 miesiące. Używamy do tego szamponów uniwersalnych, najlepiej takich nie zmiękczających włosa lub szamponów podkreślających naturalną barwę szaty. Czynność wykonujemy dwukrotnie. Podczas kąpieli należy zwrócić szczególną uwagę na temperaturę wody i dokładne rozprowadzenie kosmetyków. Szampon trzeba bardzo dokładnie wmasować w gęste futro psa tak, aby dotarł aż do skóry.
Ważne, aby woda nie była zbyt zimna, ani gorąca. Po umyciu psa niezmiernie ważne jest dokładne spłukanie z sierści wszystkich kosmetyków i wysuszenie włosa suszarką. Nadmiar i pozostałości kosmetyków i wody może doprowadzić do odparzeń i podrażnień. Po wysuszeniu należy Pomeraniana dokładnie rozczesać. Psów tej rasy nie wolno golić. Taki zabieg niszczy warstwę ochronną, strukturę szaty i bezpowrotnie może pozbawić psa jego niecodziennego wyglądu. Pomeraniana można przystrzyc, ale jedynie po to by nadać jego sierści odrobinę kształtu. Należy zachować szczególną ostrożność żeby nie naruszyć ochronnych warstw włosa. Jeśli chcemy, aby nasz pupil wyglądał doskonale najlepiej udać się do profesjonalnego salonu pielęgnacji zwierząt, gdzie groomerzy znający tajniki pielęgnacji tej rasy zajmą się naszym czworonogiem zapewniając mu wszelkie niezbędne zabiegi. Poza sierścią na uwagę zasługują również oczy i uszy. Czasem u Pomeranianów pojawiają się zacieki wokół oczu – po ich zauważeniu należy zdiagnozować ich przyczynę (alergia, wady powiek, zapalenie spojówek czy ciało obce) i przemywać płynem do tego przeznaczonym. Uszy kontrolujemy i pielęgnujemy specjalnie przeznaczonymi do tego preparatami. Do podstawowej pielęgnacji zalicza się również przycinanie pazurków. Pomeraniany miewają problemy z naturalnym ścieraniem pazurków, dlatego co dwa tygodnie należy kontrolować ich stan i ewentualnie skracać za pomocą specjalnych obcinaczek. Do pozbycia się kamienia nazębnego posłużą nam pasty dla psów, bądź specjalistyczne gryzaki dentystyczne. Wybierając drugą opcję, wybierzmy takie dostosowaną do niewielkich rozmiarów naszego pupila. Pomeraniana należy przyzwyczajać do zabiegów pielęgnacyjnych od szczeniaka, dzięki czemu nie powinien podczas ich wykonywania odczuwać dyskomfortu, a systematyczność zabiegów przy tej rasie jest kluczowa.
Akcesoria dla Pomeraniana – co zakupić?
Oczekiwanie na pojawienie się w domu nowego członka rodziny to dobry czas, aby przygotować się i zakupić wszystkie niezbędne rzeczy. Do podstawowych akcesoriów dla szpica miniaturowego zaliczają się miski. Będą potrzebne dwie – na jedzenie i picie. Pomeranian to rasa miniaturowa, dlatego miski powinny być odpowiedniej wielkości. W wyprawce dla naszego pupila nie może zabraknąć dobrze dopasowanych, komfortowych i dobrej jakości szelek – pomeranian nie powinien być wyprowadzany w obroży, ponieważ grozi to uszkodzeniem tchawicy. Smycz powinna być lekka, która nie będzie ograniczała pupila podczas wędrówek. Szpic lubi przebywać w centrum zainteresowania, ale pomimo tego potrzebuje również swojego własnego miejsca odpoczynku. Legowisko powinno być dopasowane do wielkości psa – w tym wypadku będzie ono niewielkie, i wygodne, aby pies czuł się na nim bezpiecznie. Legowisko powinno być w miejscu, w którym przebywają domownicy, ponieważ Pomeranian będzie czuł się dobrze będąc blisko najbliższych. Rozmiary Pomeraniana sprawiają, że można go zabrać ze sobą bez żadnego problemu. Do podróży najlepiej sprawdzi się specjalna torba transportowa lub transporter. Z uwagi na swoje niewielkie rozmiary Pomeranian nie powinna zeskakiwać, ani wskakiwać na wysokie meble, ponieważ grozi mu to kontuzją. W dobrych sklepach zoologicznych zaopatrzymy się w specjalne schodki lub rampy, dzięki którym nasz pupil bezpiecznie wejdzie i zejdzie z kanapy. Do umilenia czasu twojemu pupilowi dobrze sprawdzą się niewielkie zabawki i gryzaki. Dobrym wyborem będą piłki, pluszaki czy gryzaki. Powinny one być wielkościowo dobrane do naszego psiaka. Warto zwrócić uwagę, aby nie posiadały małych plastikowych elementów. W ten sposób zapobiegamy ewentualnym połknięciu lub zakrztuszeniu. Do pielęgnacji Pomeraniana konieczne będzie zaopatrzenie się niezbędne akcesoria oraz preparaty.
Hodowla i zakup wymarzonego Pomeraniana
Posiadanie psa to odpowiedzialność na długie lata. Dlatego taka decyzja nie powinna być podejmowana pochopnie. Jeśli zdecydujesz się na nowego członka rodziny to przede wszystkim nie spiesz się z zakupem. Dokładnie rozeznaj rynek hodowli Szpica miniaturowego. Studiując ofertę konkretnej hodowli zapoznaj się dokładnie ze wszystkimi podanymi informacjami. Sprawdź czy jest ona zarejestrowana w ZKwP (Związek Kynologiczny w Polsce). Przeczytaj także opinie o danym hodowcy. Po wyborze hodowli udaj się do niej osobiście. Pozwoli Ci to na miejscu upewnić się o trafności swojego wyboru a także na własne oczy przekonać się o warunkach w jakich żyją zwierzęta. Poproś o możliwość zapoznania się z niezbędną dokumentacją oraz o okazanie książeczki zdrowia, w której powinny być odnotowane dokładne daty badań, szczepień i odrobaczeń. Nie bój się pytać o wszelkie interesujące Cię aspekty. Szczerze odpowiadaj także na pytania kierowane do ciebie – dobremu hodowcy zależy na tym, aby jego pies trafił do jak najlepszego domu. Dobry, odpowiedzialny hodowca traktuje swoje psy jako członków rodziny, dlatego chce, aby jego dziecko było troskliwie traktowane i kochane przez nowych właścicieli.
Pomeranian jest bardzo popularną rasą w naszym kraju, na którą jest duży popyt. To z kolei przekłada się na cenę. Pomeranian z rodowodem FCI to wydatek minimum 4000 – 5000 zł. Osobnik z renomowanej hodowli, po bardzo utytułowanych rodzicach może osiągnąć cenę nawet 10.000 zł. Pomimo wysokich cen rodowodowych szczeniąt nigdy nie bierz pod uwagę ofert z pseudohodowli. Po pierwsze kupujesz w ten sposób zwykłego kundelka. Po drugie ludzie prowadzący takie „hodowle” nastawieni są jedynie na zysk ze sprzedaży szczeniaków. Bardzo często psy trzymane są tam w bardzo złych warunkach, nie mają wymaganych badań, a co najważniejsze nie są to osobniki o czystych genach. Jeśli cena okaże się zaporowa, a nie chcesz rezygnować z posiadania Pomeraniana to zamiast korzystania z oferty pseudohodowli poszukaj w swojej okolicy fundacji zajmującej się adopcjami Szpiców. Zdarzają się Pomeraniany odebrane w ramach interwencji, czasem też życie dotychczasowych właścicieli “staje na głowie” i nie są oni w stanie opiekować się dalej swoim pupilem. Takie psy często trafiają właśnie do fundacji, która stara się znaleźć im drugi, kochający dom.
Szpic miniaturowy – czy to rasa dla mnie?
Pomeranian jest uroczym psiakiem, który nie wymaga od swojego pana specjalnych umiejętności. Ważne jest, aby właściciel poświęcił psu wystarczająco dużo uwagi, zapewnił mu odpowiednią aktywność umysłową i fizyczną oraz co najważniejsze – obdarował go szczerą miłością. Tak potraktowany Szpic miniaturowy odwdzięczy się bezgranicznym oddaniem i dozgonną lojalnością. Pomeranian nadaje się zarówno dla rodzin z nieco starszymi dziećmi, jak i dla osób samotnych. Sprawdzi się przy boku ludzi młodych, jak i starszych. Osoby mocno zapracowane, spędzające większą część dnia poza domem nie powinny decydować się na posiadanie Pomeraniana. Ta urocza kulka źle znosi wielogodzinną samotność, co może bardzo niekorzystnie wpłynąć na psychikę psa. Pomeranian nie ma specjalnych wymogów mieszkaniowych. Doskonale będzie czuł się w mieszkaniu, jak i w domu z ogródkiem. Ten drobny piesek nie najlepiej znosi bieganie po schodach, dlatego dobrze byłoby, aby w miejscu zamieszkania była winda, ale nawet jeśli jej nie ma, to niewielka waga psa powoduje, że bez problemu można go wziąć na ręce i wnieść na górę.
Jeśli czujesz, że Pomeranian jest Twoją bratnią duszą i jesteś przekonany, że świetnie się dogadacie to jest olbrzymia szansa, że stworzycie świetny i doskonale zgrany duet przyjaciół i będziecie cieszyć się swoim towarzystwem przez długie lata!
